Daft Punk – Random Access Memories

„Ten krążek jest próbą stworzenia wartościowej muzyki pop i dance, która niesie ze sobą dobrą energię. To muzyka do świętowania, pełna pozytywnych tekstów, wynikłych ze świata, który wcale nie jest taki wesoły, a cyniczny i pesymistyczny” – tak o swoim najnowszym dziele wypowiadali się niedawno artyści, których największe hity zna każdy, których muzyka kilkanaście lat podbijała parkiety na całym świecie, elektryzując jakością i niespotykanym brzmieniem – mowa oczywiście o współtwórcach „french touch”, muzycznej dumie Francji – duecie Daft Punk.

Panowie po ośmiu latach powracają z najnowszym studyjnym albumem „Random Access Memories”, do którego produkcji zaprosili artystów takich jak m.in. Nile Rodgers, Pharrell Williams, Chilly Gonzales czy Panda Bear. Dużo zamieszania na świecie zrobił już sam singiel „Get Lucky”, który osiągnął pierwsze miejsca list sprzedaży w 55 krajach! Podczas 5 lat pracy nad albumem panowie kazali nam wierzyć, że będzie to coś pokroju genialnego „Discovery” czy bardzo dobrego „Homework”. Niestety, na najnowszym krążku zadanie domowe nie zostało odrobione.

Poza wspomnianym świetnym singlem, delikatnym „Motherboard”, nieco soundtrackowym, wzniosłym „Giorgio by Moroder” czy kończącym „Contact” dostajemy od duetu mało eksperymentalne utwory bez dawnej świeżości. Nawet modulowane wokale, które były od tak dawna znakiem rozpoznawczym artystów, na najnowszym krążku zaczynają już drażnić. Możliwe, że gdyby album wyszedł kilka lat temu można by mówić o konkretnej, muzycznej innowacji ale we współczesnej elektronice, przy całej masie nowych brzmień i świetnych wydawnictw, krążek jest, z całym szacunkiem dla fanów, niewystarczający.

„Pracowaliśmy nad tą płytą 5 lat. Na razie chcemy tylko wydać ten materiał i dać ludziom szansę, by go doświadczyli.” Kilka numerów to zdecydowanie za mało, żeby znów rozdawać karty w muzyce elektronicznej. Prawdziwy Daft Punk zatrzymał się chyba przy singlowym numerze z „Human After All”, a szkoda. Próba stworzenia na siłę utworów rodem z lat 70 czy 80 to krok ryzykowny, nie mniej jednak, ten zabieg absolutnie nie pozbawił ich należnego im piedestału. Jest całkiem nowy styl i dojrzałość, zabrakło dawnej świeżości i eksperymentów.