Butch – WYWIAD DLA MUNO.PL

Mój brat był „raverem” w latach 90-tych. Wychodził późnymi nocami i zmuszał mnie do nagrywania na kasety audycji radiowych z muzyką elektroniczną. Podobała mi się ta muzyka, ale wolałem hip hop. Interesowało mnie skreczowanie i ogólnie cała hip hopowa kultura didżejska. Zaczynałem w klubach w wieku 18 lat jako DJ hip hopowy, kiedy nagle poczułem magię muzyki elektronicznej. To było coś więcej niż konkretny kawałek. Wydawało mi się, że DJ-e hip hopowi starają się zaimponować swoimi umiejętnościami turntablistycznymi, a dobry DJ techno czy house zabiera cię w podroż. To właśnie zadecydowało o tym, co chcę robić.

To było nagranie pełne pętli i połamanych bitów. Zapomniałem jak się nazywało. Okładka była żółta, przedstawiała ścianę z cegieł i z graffiti.

Prawdopodobnie ten, w którym Thomas Heckmann zakontraktował „Mushroom Man”. Każde jego wznowienie było wyprzedawane. To był ten moment, kiedy zdałem sobie sprawę, że nadszedłem.

DJ praktycznie zastąpił gwiazdę rocka czy rapu, co jest fascynującym zjawiskiem. Kto jest największą gwiazdą rapu? Eminem, Jay-Z, może Kanye West. Te nazwiska już 10 lat temu dużo znaczyły. Największe gwiazdy rocka liczyły się już dekady temu. DJ-e, którzy jeszcze 5 lat temu nie byli popularni, nagle stali się wielkimi gwiazdami. Wydaje mi się, że dzisiejsi nastolatkowe chcą być albo modelami, albo DJ-ami.

Jestem w studio 5 dni w tygodniu, prawdopodobnie 50 tygodni w roku. Przychodzę w porze lunchu i nie wychodzę do późnego wieczora. Sam proces zawsze wygląda inaczej, dlatego nigdy nie doskwiera mi monotonia. Czasem zaczynam już z pomysłem na utwór, czasem sampluje drum loopy. Czasem mam już jakąś melodię w głowie, albo Sebastian Hohberg wpada i gramy razem. Wszystko może być impulsem do powstania muzycznego pomysłu.

Byłby to film, który jeszcze nie powstał, z Dustinem Hoffmanem, 400 pięknymi gwiazdami porno i Dolphem Lundgrenem, w reżyserii braci Coen, Jima Jarmusha i Stanley’a Kubricka. Akcja miałaby miejsce gdzieś na zachodzie w post-apokaliptycznej scenerii, pomieszanej z akcentami starożytnych Majów, Indian i Greckiej mitologii. Potrzebowałbym również Ennio Morricone, żeby przewodził orkiestrze. Nie dam wam tej satysfakcji i nie zdradzę dlaczego. (śmiech)

Każda, na której byłem. (śmiech)

Proszę, piszcie przyjazne, krótkie i treściwe wiadomości. Muszę być w stanie zrozumieć, co chcecie mi powiedzieć, więc jeśli wiecie, że wasz angielski mógłby być lepszy, poproście znajomego, którego angielski jest na wyższym poziomie i niech poprawi waszą wiadomość. Nie ufajcie tłumaczeniom Google. Nie wysyłajcie mi strzępków. Posłuchajcie waszego utworu na różnych głośnikach, abyście mieli pewność, że brzmi tak, jak tego chcieliście. Nie przysyłajcie mi plików WAV, ale też nie przysyłajcie plików MP3 128kbps, tylko takie, które są w przedziale 192 i 320. Ach, no i przysyłajcie mi proszę tylko niesamowitą, wspaniałą muzykę, którą kocham i nigdy nie mam dość. Dzięki!

Ujmę to krótko: otwieram nową wytwórnię, zaczynam nowy projekt zespołu i będę współpracował z kilkoma wspaniałymi artystami, a także wydam moje solowe nagrania. Wrócę do studio z Ricardo (Villalobosem – przyp. red.), kiedy będę w Berlinie i oczywiście wyruszę w trasę koncertową. Mam nadzieję, do zobaczenia!