Techno czyni cuda – AUDIORIVER 2016 RELACJA

Przed wami relacja z Audioriver 2016 od Sandry „Vadi” i Mariusza „Zariusha„. Nasi najmłodsi reprezentanci zbierali wrażenia głownie z Electronic Beats Stage i Circus Tent. Spodziewajcie się już wkrótce także „połamanego” reportażu z Audioriver!

---

Jedną z niewielu rzeczy, których nie robiliśmy przez 6 lat naszej egzystencji na Audioriver była podróż z Poznania „Wesołym Autobusem„. Naglę zniknął problem kto będzie prowadzić w drodze powrotnej. Znajome „wesołe” twarze, Feelaz, kierownik wycieczki odpalający płyty z muzyką Jacka Sienkiewicza czy Arila Brikha dopełniały wizji techno wycieczki szkolnej.

Feelaz zna się jak mało kto na imprezowaniu na Płockiej plaży. W końcu był na… KAŻDEJ edycji festiwalu. Tak, to znaczy, że jeździ tam od 14 lat, i pamięta czasy protoplasty Audioriver – Astigmatic.

Do Płocka dotarliśmy z poślizgiem, późno. Na ostatnią chwilę zdążyliśmy odebrać swoje akredytacje, co zaowocowało dotarciem do bram o północy. Na chwilę festiwalowy nastrój zepsuła przeszukująca dokładnie torby ochrona. Nigdy wcześniej tego nie było, no ale cóż, takie czasy. Terrorystyczne myśli szybko jednak z głowy wywiały pędzące dramowe bity z Hybrida. Od kilku lat zawsze wchodzimy i wychodzimy od strony molo – wszystko, byle by tylko uniknąć spotkania ze „schodami śmierci”, które wyduszają resztki powietrza z płuc. Jednak wszystko ma swoją cenę. Przed bramą obok Hybrida, co roku organizowana jest impreza pod hasłem „Przystanek Janusz„. Discopolo i radiowe hity przed samym wejściem na teren największego festiwalu z muzyką elektroniczną brzmią dość ironicznie. Czekam aż właściciel tego przybytku załapie klimat i zaprosi do siebie np. WIXAPOL S.A..

Wmieszaliśmy się w tłum i przytłoczyła nas festiwalowa atmosfera. Dopiero teraz opuścił nas pośpiech a otoczenie zaczęło bombardować informacjami. Duszno, tłoczno, migające światła, imprezowicze we wszelkich stanach skupienia, ktoś krzyczy, ktoś przybija piątkę, przed oczami malują się filmowe kadry. Teraz dopiero poczuliśmy, że jesteśmy w środku Audioriver.

Przystanek pierwszy – Circus Tent. W gruncie rzeczy poszliśmy tam poczuć blask hype’u i fejmu Gesaffelsteina, ale na miejscu zastaliśmy Clerica, który przez głośniki ciskał w tłum niezliczone ilości „talerzy” i bassu. Circus szalał, ale my ruszyliśmy dalej – dla nas impreza dopiero się zaczynała, szukaliśmy czegoś spokojniejszego. Brytyjczyk widocznie chciał dobrze wykorzystać swoje zastępstwo, i galopował tak, ze został zapamiętany jako jeden z najbardziej wyrywających z butów występów Audioriver.

Tezę tę potwierdza poniższe znalezisko. Ktoś na tym występie dokonał ważnego wyboru. Rzucił kulę i ruszył w tłum. Bóg jest didżejem, a techno to religia. Cud.

W drodze na dawny Wide Stage, a teraz Electronic Beats Stage, nasz wieloletni główny punkt koczowniczy w Płocku, pierwszy raz doszło do mnie jak bardzo ta scena odcięta jest nie tylko koncepcją i line-upem, ale też fizycznie. Jest po prostu schowana od całej reszty. Chwilę po północny znaleźliśmy tam czego nam trzeba. Four Tet już występował.

Chyba nigdy nie widziałem na scenie „za krzaczkiem” takich tłumów. Ludzie oblegali wzgórze aż po szczyt. Scena wyglądała wyśmienicie jak co roku. Podświetlone drzewa płynnie łączyły się z wizualizacjami i światłami sceny. Four Tet zdecydowanie był w formie. Ciepły groove, mieszany z szalonymi, dziwacznymi wokalami, przeplatany subami. To miejsce ma w sobie coś magicznego, a Four Tet potrafił podkreślić to muzyką.

Rozgrzani tańcem i głodni dalszych nowości udaliśmy się do Cities Tent. Po drodze nasz niezadowolony znajomy stwierdził, że od jakiegoś czasu w cyrku leci ta sama piosenka. Mijany występ Kölscha zdawał się to potwierdzać. No ale czemu być tu złośliwym, w końcu od tego jest ta scena.

Od samego wejścia namiotu poświęconemu didżejom-herosom lokalnych scen z całej polski uderzyła gęsta atmosfera, którą można było kroić nożem. Mimo czarów Four Teta, nie mogłem przegapić występu siostry z projektu RAUT, Anji Kraft. Ekipa vjska .wju wykorzystała dobrze każdy centymetr powierzonego im ekranu. Szczerze mówiąc, dawno nie byłem pod takim wrażeniem. Olbrzymi ptak falował do ambientowo-dronowego intro Anny, a obraz dopełniały migające plamy światła. Wszyscy wpatrywali się w ekran. Chapeau bas .wju, chapeau bas.

Anja wystartowała, nie żałując nowofalowego techno i prawdopodobnie w tym momencie to było jedyne miejsce na festiwalu, gdzie można było go posłuchać. Mniej więcej tak rysowały się recenzje innych występów w Cities Tent. Czyżby lokalne postacie, miały więcej odwagi i pomysłu niż wielkie nazwiska, grające w prime time na głównych scenach, które rzekomo wyznaczają trendy i ścieżki w muzyce?

Ostrożnie wyszliśmy z namiotu, uważając aby nie potrącić „śniących” i udaliśmy się na kolejny „must-see” – Motor City Drum Ensemble.

Danilo nie bez kozery każe nazywać się „Perkusyjnym całokształtem Detroit„. W jego secie można było usłyszeć każdy gatunek techno i house – mieszał je w tak szalonych kontekstach i połączeniach, że ani trochę nie zdziwił mnie komentarz spotkanego poznaniaka: Kiedyś pojechałem do Berghain, a spędziłem pół nocy na jego secie w Panorama Bar.

Kwasy zmiksowane z disco, funky house z electro? Why not! Kontrasty w jego secie dobrze obrazuje poniższe wideo. Przyjechałem tu na techno, a skaczę do piosenek, których słuchała moja mama. Co się dzieje?

Koniec występu Motora pokrywał się z początkiem seta Svena Vatha. Z kronikarskiego obowiązku udaliśmy się z powrotem do cyrku (tych wycieczek na trasie cyrk – „zakrzak” będzie jeszcze sporo).

Kocham muzyczne festiwale m.in. za to, że z podziemia wyłaniają się prawdziwi bohaterowie rejwu, postacie jak z komiksu. Na naszym szlaku stał niczym drogowskaz, imprezowicz-kulturysta, z nienaganną opalenizną i kaszkietem, którego mógłby pozazdrościć sam Essence. Roznegliżowany (był bez koszulki) techno-gladiator „płynął” spokojnie przy płocie festiwalowej drogi, wpatrzony w falujący tłum ludzi w cyrku i bijące światła ze sceny. Stał tam przez bite dwa dni i zaczęliśmy żartować, że ludzie pewnie umawiają się na spotkanie obok niego, albo zostawiają mu rzeczy na przechowanie.

W Circusie coś się zmieniło. W muzyce oprócz stopy, basu, werbli i hi-hatów pojawiły się tez syntezatorowe melodie. Jeśli chodzi o oprawę wizualną występu legendarnego Svena, to przeszył mnie lekki dreszcz. Portret i jego oczy łypiące z każdego ekranu przywodziły na myśl trochę Orwell’owskie wizje. Jeśli ktoś mówi o przesadnym kulcie didżeja, to z pewnością ma na myśli sety papy. Ogólne wrażenia? Nie porwał mnie, ale raczej się tego nie spodziewałem. Ludzie w Circus Tent jednak ledwo się mieścili. Byłem po prostu w złym miejscu o złym czasie.

Kolejny raz przemierzyliśmy cyrkową pustynię, aby dostać się na scenę za krzakiem. Octave One już ruszyli. Występy braci Burden zawsze wywołują we mnie te same pytania. Jak oni ogarniają tyle maszyn na żywo, przy tak krystalicznym brzmieniu? Ich sound jest po prostu imponujący. Możesz wsłuchać się w każdą ścieżkę z osobna lub zlać je w jedną perfekcyjną całość. Towarzystwo na Electronic Beats nieco się ożywiło, czepiając się fali wesołej energii detroit techno.

Gdzieś pod koniec ich występu zaczęło wschodzić słonce – mój ulubiony moment festiwalu. Pierwsze promienie dodawały energii, a scenę po braciach przejął kolejny duet – Vrilski.

Vril i Voiski po krótkiej chwili przerwy rozkręcali na nowo tłum. Mniej wesoło, bardziej melancholijnie ale za to nowocześnie, hipnotycznie i mocniej. Szarość, zmiana nocy w dzień podkręcała trip, który zafundowali. Nad ranem każdy już wytańczył pod sobą spory dołek.

Gdy muzyka ucichła a światła zgasły, udaliśmy się na nocleg okrężną drogą, przez Audiopole. Ludzie dopiero się schodzili, zakopaliśmy się chwilę na piasku łapiąc oddech i dystans do atrakcji ubiegłej nocy. Jeszcze tu dziś wrócimy!

Niestety nie zrobiliśmy Jędrzejowi zdjęcia, ale zapewnił, że mi „jakieś” podeśle. Dzięki Dtekk! ; )

Zgubiłem na chwilę Sandrę, i zgadnijcie gdzie się umówiliśmy na spotkanie? Tak, obok napakowanego rejwera. Żart stał się rzeczywistością. W drodze powrotnej na występ Antigone i Francois X, zajrzeliśmy do cyrku aby sprawdzić jak się trzyma Richie Hawtin. Pierwsze wrażenie? Ciemność. Hawtin schował się w aurze mroku. Dokładne przeciwieństwo Svena Vatha dzień wcześniej.

DZIEŃ 3

Czas na wisienkę na torcie, czyli Audioriver Sun/Day. Imprezowy piknik w parku między ulicami Mostową a Rybaki jest miękkim lądowaniem przed powrotem do szarej rzeczywistości. Dodatkowe dekoracje odświeżyły parkowy klimat.